//]]>

Τρίτη 23 Αυγούστου 2011

΄΄Από μέσα άνεση και απ΄ έξω..............΄΄

΄΄Από μέσα άνεση και απ΄ έξω..............΄΄ που έλεγε μια παλιά διαφήμιση.
Το απ΄έξω, αφορά στον περίγυρο του χωριού μας, για τον οποίο δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει κανείς το κάλλος του.......
Φροντίζουμε να΄χουμε ωραία σπίτια, ασβεστώνουμε τις αυλές μας στις γιορτές, φυτεύουμε δεντράκια, λουλούδια, παρτέρια, γλάστρες, φροντίζουμε τον κήπο μας, στολίζουμε την πλατεία με χρωματιστά λαμπιόνια κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα κτλ....αλλά κανένας δεν βλέπει τον περίγυρο του χωριού, αποτελούμενο απο διάσπαρτα γεωργικά εργαλεία, σάπιες και σκουριασμένες ρυμούλκες, παρατημένα αυτοκίνητα τα οποία φιλοξενούν την τοπική πανίδα και χλωρίδα. Και για όσους δεν καταλαβαίνουν τι θέλω να πώ, θα τα αναλύσω :
1) Αριστερά της εισόδου του νεκροταφείου στέκει καμαρωτή - καμαρωτή η καρότσα ενός φορτηγού. Προχωρώντας το βλέμμα τραβάει η σκόρπια συλλογή γεωργικών μηχανημάτων. Πιο πάνω και ενω υπάρχει ένα όμορφο μικρό αλσύλιο, κατακλίζεται απο παρατημένα αυτοκίνητα, καρότσες και διάφορα άλλα παλιοσίδερα, και στην κορυφή ένα υπέροχο τεράστιο μπλέ ΄΄καρούλι΄΄ - το τελευταίο κατα διαστήματα μόνο.
2) Η εικόνα γίνεται ακόμα πιο απαίσια στην βορειοδυτική πλευρά του χωριού, καθ΄όλη την έκταση της, καλύπτοντας έτσι κατά μήκος όλη την έκταση του πευκόφυτου άλσους το οποίο και αυτό είναι μέσα στην βρώμα και την δυσωδία.
3)Το ίδιο σκηνικό και στην πλευρά του χωριού που βλέπει στις Ελιές.
4)Πλησίον δε του Δημοτικού Σχολείου είναι παρκαρισμένος  ολόκληρος θεριζοαλωνιστικός στόλος  - ο οποίος εξαφανίζεται τους καλοκαιρινούς μήνες και επνέρχεται με την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Η ΄΄κίτρινη ανέμη ΄΄ της θεριζοαλωνιστικής μηχανής,ακριβώς επάνω στην στροφή, αποτελεί το φόντο της πλατείας.....
5)Όπισθεν του δημοτικού σχολείου υπάρχει ολόκληρος σκουπιδότοπος, τον οποίο εμπλουτίζουν συχνά- πυκνά οι διερχόμενοι και βραχέως κατασκηνούντες πλανόδιοι έμποροι. Όπως και προ του Νηπιαγωγείου είναι σταθμευμένο ένα παλιο φορτηγό σιτηρών εδώ και χρόνια με ότι αυτό συνεπάγεται - λειτουργεί πλέον ως καταφύγιο της ενδημικής πανίδας, παρόλο που σε απόσταση αναπνοής λειτουγρεί το νηπιαγωγείο του χωριού.
Ελπίζω λόγω της καλαισθησίας - και όχι μόνο - που μας διακρίνει στα ΄΄τα του οίκου μας΄΄ να φροντίσουμε και ΄΄τα του δήμου μας΄΄............
Πιστεύω ότι με την αρωγή της τοπικής ή της δημοτικής αρχής, τα πράγματα θα μπούν στη σειρά τους - και για να μην ξεχνιόμαστε ας αρχίσουν απο τον χώρο πέριξ της κοινότητας καθώς και το ίδιο το κτίριο της κοινότητας, δίνοντας έτσι το καλό παράδειγμα...........
η συνέχεια εδώ »

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»

Mario de Andrade
η συνέχεια εδώ »